आमचा पण ववि....: अर्थात वर्षाविहार

काल रात्रीपासुन पावसाने धुमाकुळ घातलेला. खरेतर कालच म्हणजे शनीवारीच कुठेतरी छान कोकणसाईडला बाईक काढायची आणि मनसोक्त भटकायचे असा आमचा बेत होता. पण अस्मादिक नुकतेच मलेरियाच्या भेटीला जावुन आल्याने सौभाग्यवती भर पावसात बाहेर पडायला तयार नव्हत्या. शनिवारची संध्याकाळ त्या वादावादीतच गेली आणि रवीवारी सकाळी ...
"ठिक आहे, चल जावूया कुठेतरी! पण पावसात फार भिजायचे नाही, रेनकोट घालूनच निघायचे!" अशा सशर्त सहमतीनंतर रवीवारी दुपारी ११.३० च्या दरम्यान आम्ही घर सोडले. पाऊस जवळ जवळ नव्हताच, त्यामुळे रेनकोट (विंडशिटर) बॅगेतच होते. बाईक काढली आणि पनवेलच्या मार्गाला लागलो. कुठे जायचे ते ठरले नव्हतेच. मग पनवेलला एका पेट्रोलपंपावर टाकी फुल्ल केली (बाईकची : आमची टाकी आम्ही संध्याकाळी ६.०० च्या दरम्यान भरली त्यादिवशी.) आणि तिथेच त्या पंपावरच्या एका माणसाला विचारले...
"भाऊ, खोपोली किती अंतर आहे इथून?"
उत्तर चक्क मराठीतच मिळालं..."आसंल की ४० किलोमीटर!"
आत्तापर्यंत रिमझिम सुरू झाली होती. सौ.चे उत्तर आले, ठिक आहे. निघुया आपण खोपोलीच्या दिशेने. कंटाळा आला की परत फिरू. बाईकवर बसलेला होतो म्हणुन टुणकन वगैरे उडी नाही मारता आली. पण लगेच पडत्या फळाची आज्ञा घेवून निघालो. म्हणलं पुन्हा मॅडमचा विचार बदलायच्या आत निघा. पनवेल ओलांडून पुण्याच्या दिशेने मार्गस्थ झालो. मध्येच एका धाब्यावर गरमा गरम भजी आणि कडक चहा मारला. (फक्त दोन कप प्रत्येकी)

पाऊस वाढला होता, पण आजुबाजुला पसरलेली हिरवाई बघुन चित्तवृत्ती बहरून आल्या होत्या. आम्ही दोघेही माझ्या होवून गेलेल्या आजारपणाबद्दल विसरायला लागलो होतो. मी विचारलं तिला, रेनकोट काढू का बाहेर? तर म्हणाली..जावुदे...श्री स्वामी समर्थ म्हणूया आणि निघू. माऊली घेतील काळजी!
तिचा पुढचा प्रश्न होता, खोपोलीपासुन खंडाळा जवळच आहे ना रे? जायचं.....?
मी खुशीतच गाडी चालु केली आणि सुसाट निघालो.... मिशन खंडाळा !
पाऊस, हळू हळू गात्रां-गात्रांतून झिरपायला लागला होता. रंध्रा-रंध्रातून आपल्या अस्तित्वाची जाणीव करुन द्यायला लागला होता. आजुबाजुला पसरलेले हिरवेकच्च डोंगर आणि पावसाने भिजलेला, नुकतेच केस धुवून वाळवायला बसलेल्या, पण पावसाच्या ओढीने पुन्हा पुन्हा भिजवणार्‍या एखाद्या रमणीच्या लांब केसांसारखा, ओलेता लांबवर पसरलेला रस्ता मोहून टाकत होता. त्यात नेहमी केस मोकळे सोड म्हटले तर 'नको, गुंता होतो' म्हणून डोळे वटारणारी सहधर्मचारिणी मस्त केस मोकळे सोडून मागे बसलेली. तिचे खोडकर केस अधुन मधुन वार्‍याबरोबर माझ्या मानेशी चाळा (चाळे नव्हे!) करत होते. हाय्य जालीम, स्वर्ग्..स्वर्ग म्हणतात तो हाच असावा!
वेड लावणारा रस्ता....

साधारण १५ किमीच्या आसपास क्रॉस केल्यानंतर अचानक रस्त्याच्या डाव्या बाजुला एक मोठा धबधबा दिसला. मी बाईक थांबवली, सौं.ना म्हणालो...'उतरा!' तीने धबधब्याकडे बोट दाखवले, "बघ तिथे सगळे जेंटस दिसताहेत, एकही मुलगी दिसत नाही. उगाचच रिस्क घेण्यात अर्थ नाही. काही दिवसांपुर्वीच माळशेजघाटात एका डोंबिवलीकर कुटूंबाच्या बाबतीत घडलेली घटना वाचली होती. धबधब्यावर आलेल्या दारुड्यांनी त्यांना विरोध केला म्हणून एका सदगृहस्थाला खुप मारहाण केली होती. त्यामुळे आमच्या सौ.ने तिथे जायला सरळ सरळ नकार दिला.
ठिकै बाबा, इथुनच फोटो काढू, म्हणत मी कॅमेरा सावरला आणि दोन तीन स्नॅप्स मारले.


मग आम्ही पुन्हा गाडी पुढे काढली आणि तिथून साधारण पाच्-सहा किमीवर डोंगरात आणखी एक छोटासा धबधबा दिसला. हा धबधबा मुख्य रस्त्यापासुन खुप आत होता पण तिथे फारशी गर्दीही दिसत नव्हती. एक दोन जणच होते. इथे मात्र कुलकर्णीबाई लगेच तयार झाल्या आणि आम्ही त्या धबधब्यावर दाखल झालो. छोटे छोटे ओहोळ होते पाण्याचे, पण खळखळत्या पाण्याचा तो आवाज वेड लावत होता. पायातली खेटरं काढून गाडीच्या हँडलला लटकवली आणि तसेच अनवाणी पायांनी धबधब्याच्या पाण्यात उतरलो.




पायाला होणारा पाण्याचा स्पर्श खुपच सुखावणारा होता. पण तेवढ्यात वरून पावसाचा वेग वाढला, आत्तापर्यंत संथपणे रिमझिमत येणारा पाऊस धो धो करत कोसळायला लागला. पण आता ठरवलं होतं...., आता माघार नाही. थोडा वेळ तसाच पावसात भिजत त्या धबधब्यावर मस्ती केली आणि पुढच्या टप्प्याकडे निघालो.
खोपोलीच्या थोडं अलिकडे आपलं वविचं ठिकाण "युके'ज रिसोर्ट" दिसलं आणि गाडी थांबवली. बायकोला ते दाखवलं, म्हणलं येताना जेवू इथेच. तेवढ्यात तिथेच थोडं अलिकडे रोडवर अष्टविनायकापैकी महडचे देवस्थान अवघ्या दिड किलोमीटरवर असल्याचा बोर्ड दिसला आणि मग तिकडे वळलो. काल गुरूपोर्णिमा होती, म्हणलं त्या निमीत्ताने श्रींचे दर्शनतरी घेवू. वरद विनायकासारखे दुसरे सदगुरू कोण असू शकेल? गाडी मागे वळवली आणि महडच्या दिशेने आत शिरलो. छोटासा नागमोडी रस्ता होता. दोन्ही बाजुला लांबवर पसरलेली हिरवीगार शेते आणि लांबवर दिसणार्‍या धुकाळलेल्या किं ढगाळलेल्या डोंगररांगा वेड लावत होत्या.


मंदीरात जावून दर्शन घेतले. सुटीचा दिवस असुनही फारशी गर्दी नव्हती. त्यामुळे अर्ध्या-पाऊण तासात श्रींचे व्यवस्थीत दर्शन झाले. अष्टविनायकांपैकी वरदविनायक हा बहुदा चौथा गणपती. नक्की माहिती नाही, पण तिथेच लिहीलेल्या एका स्तोत्रावरुन मी हा अंदाज बांधला...
"स्वस्ति श्री गणनायको गजमुखं मोरेश्वर सिद्धीदहः l बल्लाळस्तु मुरुडं विनायकं मढं चिंतामणी थेवरम् l लेण्याद्री गिरीजात्मकं सुवरदं विघ्नेश्वरं ओझरे l ग्रामे रांजण सस्थितो गणपती कुर्यात सदा मंगलम ll"

श्री वरद विनायकाचे मंदीर...

अतिशय प्रसन्न असा मंदीराचा परिसर, मागच्या बाजुला असलेला पाण्याचा तलाव. आता तो तितकासा स्वच्छ उरलेला नाहीये.

श्रींच्या मंदीराच्या मागे बांबुच्या बेटावर असलेले दत्तगुरूंचे मंदीर दिसले आणि धन्य झालो. म्हणलं चला गुरूपोर्णिमेच्या दिवशी श्री दत्तात्रेयांचे दर्शन यासारखे भाग्य कुठले. धडपडत तिथे जावून पोहोचलो. तर दार बंद. काय तर म्हणे दुपारी १२.३० ते दोन च्या दरम्यान मंदीर बंद राहील. म्हणलं इतर दिवशी ठिक आहे, पण आज गुरूपोर्णिमेच्या दिवशी तरी असल्या नियमांना अपवाद करायला काय हरकत आहे? शेवटी आपणच निर्माण केलेल्या यकश्चित मानवांच्या नियमांना बळी पडलेल्या श्री. दत्तगुरुंचे बाहेरुन दर्शन घेवून परत फिरलो.
मंडपाच्या शेवटच्या टोकाला श्री दत्तगुरूंचे मंदीर आहे...

दर्शन घेतले, प्रसाद घेतला. थोडा वेळ तिथे विसावुन परत पुढे निघालो. खोपोलीमधुन खळखळत जाणार्‍या पाताळगंगेचे लहानखुरे पात्र बघायला मिळाले. पाताळगंगेचे पाणी बघितल्यावर आठवण झाली की आपण खुप भिजलोय आणि आता अंगातली थंडी घालवण्यासाठी आपल्याला गरमागरम चहाची प्रचंड गरज आहे.

चहा घेतला, खोपोली ओलांडली आणि पावसाने परत हजेरी लावली. पण आता पावसाकडे बघायला फुरसतच नव्हती. आजुबाजुच्या डोंगरांना इतके पान्हे फुटले होते की कुठे पाहू आणि कुठे नको असे झाले होते.





घाटातला ओलावलेला देखणा, नागमोडी वळणे घेत जाणारा रस्ता मनाला भुरळ पाडीत होता.


गाडी सुरू केली आणि थेट अमृतांजन पॉईंटच्या रोखाने वाटचाल सुरु केली. आता मध्ये कुठे थांबायचे नाही असे ठरवले होते. तरी अमृतांजन पॉईंट ओलांडल्यावर तिथे थोडा वेळ थांबुन फोटो काढायचा मोह नाही आवरला.

यावेळी मात्र मी थोडासा चालुपणा केला होता. नेहमीचा जुना महामार्ग सोडून मध्येच एक्सप्रेस वे ला घुसलो होतो. त्यामुळे राजमाची पॉईंटखालचा तो बोगदा ओलांडला आणि गाडी रोड साईडला घेतली. तोपर्यंत मला भीती वाटत होती, कुणी अडवलं तर काय सांगायचं? कारण एकतर एक्सप्रेस वे वर बाईक अलाऊड नाहीये आणि काल जर कोणी अडवले असते तर माझ्याकडे गाडीचे कागदपत्रदेखील नव्हते. पुन्हा एकदा स्वामी समर्थांवर हवाला टाकून ( ) तसेच घुसलो, तर तिथे आमच्यासारखे बरेचसे बायकर्स गाड्या कडेला लावून उल्हास व्हॅलीच्या त्या रांगड्या पण देखण्या निसर्गपुरुषाचे फोटो काढण्यात मग्न झाले होते.

आजुबाजुला बरेच लहन मोठे धबधबे होते. जिकडे बघाल तिकडे पाणीच पाणी. इतके धबधबे एक साथ बघण्याची ही पहिलीच वेळ होती. आम्ही दोघेही त्यांच्यात सामील झालो. बाईक एका बाजुला लावली आणि मंत्रमुग्ध झाल्यासारखे एका मागुन एक फोटो काढत सुटलो. तेवढ्यात सौभाग्यवतींचे लक्ष गेले..
"विशल्या, तिकडे बघ, तो 'संतोष जुवेकरच' आहे ना?"
मी तिकडे बघितलं, तर खरोखरच संतोष जुवेकरच होता तो. आपली सँट्रो बाजुला पार्क करून एकटाच हातातल्या मोबाईलने समोरच्या धबधब्याचे फोटो काढण्यात मग्न झाला होता. माझ्या डोळ्यासमोर क्षणार्धात त्याच्या 'पिकनिक'पासुन 'झेंडा'पर्यंतच्या त्याच्या अतिशय समर्थपणे साकारलेल्या भुमिका तरळून गेल्या. तोपर्यंत कुलकर्णीबाई त्यांच्यापर्यंत पोहोचून त्याच्याशी गप्पादेखील मारायला लागल्या होत्या. मीही त्यांना जॉइन झालो. विशेष म्हणजे तोही कुठलाही बडेजाव वा फुकटचा अविर्भाव न बाळगता अगदी मोकळेपणाने बोलत होता. थोडावेळ गप्पा मारून त्याने आपली गाडी पुण्याच्या दिशेने पुढे काढली, अर्थात जायच्या आधी आम्ही त्याच्याबरोबर फोटो काढून घेण्याची संधी दवडली नाही.

धबधब्यांचे फोटो....






चार वाजुन गेले होते. अजुन जेवण व्हायचे होते. त्यामुळे गाडी काढली आणि पुढे निघालो. लोनावळा बायपासपाशी गाडी पुन्हा जुन्या महामार्गावर घेतली आणि तिथुनच मागे फिरायचे ठरवले. तेवढ्यात तिथेच बाजुला एका गल्लीत काही लोक आत जाताना दिसले म्हणुन विचारपुस केली तर कळाले की तिथे कुठलातरी पॉइंट आहे आणि तिथुन धबधबा अजुन जवळून पाहता येतो. लगेचच आम्ही तिथे पोचलो. दुर्दैव म्हणजे मुख्य धबधबा इथुन अजिबात दिसत नव्हता पण आजुबाजुचे लहानमोठे असंख्य धबधबे आणि खास म्हणजे या टोकापासुन त्या टोकापर्यंत पसरलेली हिरवीगार उल्हास व्हॅली पुर्णपणे दिसत होती. साहजिकच मी कॅमेरा पुन्हा एकदा सरसावला...! अस्मादिकांनी आपले वैयक्तिक फोटो सेशनही उरकून घेतले.


उल्हास व्हॅली...


धबधबा

तिथुन अगदी जड वगैरे म्हणतात तशा अंतःकरणाने परत फिरताना शेवटचा एक स्नॅप मारलाच.


काही फोटो टाकायचे राहीले होते ते इथे टाकतोय





हो नाही, हो नाही करत एकदाचे परत निघालो. येताना मात्र गाडी राजमाची पॉईंटवरून घेतली. वरून दिसणारा घाटातील वाहतुकीचा मनोरम नजारा आणि खोपोली.


राजमाची पॉइंटवर आणखी एक दोन स्वतःचे फोटो काढून घेतले.


परतीच्या मार्गावर पुन्हा हिरव्यागार झाडीतून, नागमोडी वळणे घेत आजुबाजुचे धबधबे पाहात परत निघालो. परत फिरायची इच्छा होत नव्हती, पण परतणे भाग होते.


येताना स्व. दादा कोंडकेंच्या 'बागेश्री'ला जेवलो. कुलकर्णीबाई युकेज नको म्हणाल्या. जेवण करून परतीचा रस्ता पकडला....


एक धावता आढावा या वर्षासहलीचा...

Khandala Ghat Slideshow: Vishal’s trip from Switzerland to Khandala, India was created by TripAdvisor. See another Khandala slideshow. Create a free slideshow with music from your travel photos.

उद्यापासुन पुन्हा आठवडाभर रुटीन चालु. पुढचा शनीवार - रवीवार बहुदा भीमाशंकर......! बघू कसे जमते ते !
विशाल कुलकर्णी

माझा हॉलंड दौरा : पहिला दिवस

सेल्स आणि मार्केटिंगची नोकरी असल्याने तसा भारतभर फिरलो आहे. अगदी काश्मिरपासुन कन्याकुमारीपर्यंत, आणि कच्छपासुन ते अन्दमानपर्यंत. स्वा. सावरकरांनी सांगितल्याप्रमाणे..

"आसिंधु सिंधु पर्यंतः
यस्य भारत भुमिका
पित्रुभु: पुण्य भुश्चैव
सवै हिन्दु रिति स्मृतः !"
(बरोबर लिहिलेय ना?) असं काही टाकलं की लिखाणाला जरा वजन येतं.


अर्थात सिंधु नदीपासुन सिंधु (समुद्र) पर्यंत पसरलेली भुमी ही हिंदुभुमी आहे, आणि तिला पित्रुभू मानुन तिच्यावर प्रेम करणारा प्रत्येकजण हिंदु आहे. या उक्तीप्रमाणे मीही एक हिंदु आहे. त्यामुळे भारतभुमीतील कुठलाही प्रांत मग तो बिहार असो वा महाराष्ट्र तो मला तितकाच प्रिय आहे. म्हणुन माझी सदैव भटकंती चालुच असते.

यावेळेस कंपनीच्या कामाच्या आणि प्रशिक्षणाच्या निमित्ताने परदेशगमनाचा योग आला. आमचे हेड ऑफीस हॉलंडला लायशेनडॅम इथे आहे. आमची तयारी पासपोर्ट पासुन होती. पुरेसा वेळ हाती नसल्याने मग तत्काल पासपोर्ट्साठी अर्ज, मग ते पोलिस व्हेरीफिकेशन, मग त्यानंतर व्हिसासाठी केलेल्या अनंत खटपटी. (बाळंतपणाचा त्रास जणु!) .

मग त्यानंतर कपडेपट. तिथल्या थंडीबद्दल ऐकुन होतो त्यामुळे ओव्हरकोट, स्वेटर पासुन सर्व तयारी.सुदैवाने हॉटेल बुकींग कंपनीनेच केले असल्याने ती काळजी नव्हती.

२१ मे २००७ रोजी रात्री १२.५५ वाजता मुंबई ते अ‍ॅमस्टरडॅमच्या थेट फ्लाईटने एकदाचे उडालो. रात्र कशी गेली ते निद्रादेवीलाच माहीत. फक्त एकाच गोष्टीची आठवण आहे ती म्हणजे रात्री १.३० वाजता ती स्टिवार्डेस वेज, वेज म्हणुन ओरडत आली. चेहेर्‍यावर असे भाव की "ईssssssssssssssss हा बघ वेजिटेरियन ! " जणु काही शाकाहारी असणं हा फार मोठा गुन्हा आहे. (नंतर तिथे खुप शाकाहारी भेटले, पण शाकाहारी असणं हा हॉलंडमध्ये खरोखर गुन्हा आहे याची मात्र तिथे मिळणार्‍या सलादने जाणीव करुन दिली)


सकाळी ६.०० वा. च्या दरम्यान (तेथील स्थानिक वेळेनुसार) विमानाच्या कप्तानाने ३० मिनिटात आपण शिफॉल विमानतळावर उतरत असल्याचे जाहीर केले अन साहजिकच लक्ष बाहेर लागले. मुंबईला उतरताना नेहेमी धारावीचे दर्शन घेण्याची सवय असलेला मी, इथे जे काही बाहेर दिसत होते ते पाहुन थक्कच होवुन गेलो. दुरपर्यंत पसरलेली हिरवीगार शेते, त्यातुन वाहणारे (आणि चक्क पाण्याने भरलेले) निळेशार नजर पोचेल तिथपर्यंत दिसणारे पाण्याचे कालवे आणि या सर्वात दिमाखाने उभ्या असलेल्या पवनचक्क्या! (windmills)

कारमधून टिपलेली पवनचक्की

लांबलचक पसरलेली शेते

आणि मग शिफॉलचा स्वच्छ आणि नीटनेटका विमानतळ. इथे मात्र धक्क्यावर धक्के बसत होते. इमिग्रेशनमधुन फक्त दोन मिनिटात सुटका....सगळंच कसं अनपेक्षित !आधीच ठरवलेली टॅक्सी वेळेच्या आधी वाहकासहित हजर, सुटा बुटातला ड्रायव्हर, आयला त्याचा सुट माझ्या कपड्यांपेक्षाही चांगला होता. पण त्याचं इंग्रजी मात्र माझ्या इंग्रजीपेक्षाही खराब निघालं, माझ्या....? इतकं...?

शिफ़ॊल विमानतळ

मी त्या टॅक्सी (कॅब) चालकाला गाडीतला एसी बंद करुन खिडक्या उघडायला सांगितल्या तर तो माझ्याकडे पहायलाच लागला. त्याला कशाला मी मुंबईच्या शुद्ध हवेबद्दल (?) सांगु? मी बापडा गुमान बाहेरच्या हिरवाईत गुंगुन गेलो. सकाळची वेळ असल्याने रस्त्यावर फारशी रहदारी नव्हतीच आणि जी काही वाहने होती ती बापडी अगदी शिस्तीत आपल्या वाटेने चालली होती. मला उगाचच एक चाक जाण्याइतकी जागा दिसली की नाक खुपसणारा मुम्बईचा रिक्षावाला आणि बेगुमानपणे धावणार्‍या बेस्टच्या बसेस आठवल्या.

कंपनीने माझ्यासाठी विचकॉटन कि वुरशॉटन (woorcshotton) नामक एका उपनगरात एका हॉटेलात जागा बुक करुन ठेवली होती. आमचे (म्हणजे फुग्रोचे) हेडक्वार्टर लायशेंडॅमला आहे. तिथुन हे उपनगर सहासात किमी अंतरावर आहे. हॉटेल डी गौडेन ली (कदाचीत लीव) असं काहीसं अवघड नाव असलेल्या त्या हॉटेलचा रुममध्ये मला पुढचे दोन महिने काढायचे होते. मनात एक धाकधुक होती, जागा कशी असेल? माणसं कशी असतील? कारण हॉलंडला आणि एकंदरच पहिलाच विदेशदौरा होता माझा. त्यानंतर एक दोन वेळा लंडन, एकदा पर्थ (ऑस्ट्रेलिया), एकदा बर्लीन (जर्मनी) आणि एकदा कँडी (श्रीलंका) झालं. अ‍ॅमस्टरडॅमच्या विमानतळापासुन हॉटेलपर्यंत जायचा रस्ता मात्र जादुई होता. नुकतीच बहुदा पावसाची सर पडून गेलेली असावी त्यामुळे रस्त्यावर पाणी दिसत होते. (आपल्या अंधेरीच्या मिलन सबवे मध्ये साचते तसे नव्हे, तर रस्ता नुकताच न्हाणं आटपून केस वाळवायला बसलेल्या एखाद्या नवयुवतीसारखा वाटत होता.

ओलेते रस्ते

ओलेते रस्ते

मजल दरमजल करीत एकदाचा होटेलवर पोचलो. प्रथमदर्शनीच मी हॉटेलच्या प्रेमात पडलो. खरंच हो.. आम्हाला नाहीतर सांताकृझ विमानतळावरून येताना किंवा जाताना नुसते बाहेरुनच तशी हॉटेलं बघण्याची सवय. हे हॉटेल साधं थ्री स्टारदेखील नव्हतं पण तरीही खुप छान होतं. हॉटेलच्या दारातच दोन मोठे सिंह (पुतळे) स्वागत करायला हजर होते.

स्वागतोत्सुक वनराज

आमी रायलो व्हतो ते हाटील

गार्डन रेस्टोरंट

दर्शनी भागातला पार्किंग एरिया

दर्शनी भाग

रिसेप्शन काऊंटर

 रिसेप्शनला एक गौरांगना (चक्क सकाळी सहाची वेळ असुनही) हजर होती. मी आधी मनातल्या मनात घोटून आणि मग उघडपणे तिच्याशी माझ्या महान इंग्रजीत बोलून रुमची चावी (चावी कसली एक प्लॅस्टिकचं की कार्ड) ताब्यात घेतली आणि तिला विचारलं..

which floor....?

तिने लगेच तत्परतेने उत्तर दिलं.

Nyo sir, there is a apartment booked for you by OmniSTAR. Just 2 minutes away from here, on another side of the road. It's called as 'De Boerderie Appartementen'.

अपार्टमेंट म्हणल्यावर माझ्या डोळ्यासमोर एकदम आमचं शिवकृपा अपार्टमेंटच उभं राहीलं...

Aprtment...?

माझा नवखेपणा ओळखुन की काय पण तिने तिथलीच एक सेविका माझ्याबरोबर दिली. झक मारत मी बॅग स्वतःच उचलून तिच्या मागून निघालो. अर्थात निघायच्या आधी त्या गौरांगनेला दात दाखवून आभार मानायला विसरलो नाही. मनात विचार आला कंपनीने हॉटेलच्या नावाखाली बहुतेक कुठल्याशा एखाद्या बिल्डिंगमध्ये आमची योजना केलेली दिसते. त्या देखण्या हॉटेलकडे एक उदास नजर टाकत त्या दुसर्‍या गौरांगनेच्या मागे निघालो. मनातल्या मनात कंपनीच्या नावाने बोटे मोडण्याचा कार्यक्रम अगदी मनापासुन चालू होता.

"This is your apartmentan, Sir."

अरे, पोचलो पण? मी विचारांच्या गर्तेतून बाहेर आलो. शिव्यांचा कोश मध्येच बंद झाला. तिच्या बोटाच्या दिशेने पाहीले आणि पाहतच राहीलो. क्षणभर वाटलं दिलेल्या सगळ्या शिव्या रिवाईंड करून परत घेता आल्या असत्या तर किती छान झालं असतं.समोर एक छोटंसंच, नितांत देखणं, एकमजली घरकुल उभं होतं. मी कित्येक वर्षं माझं स्वप्नातलं घर म्हणुन ज्याची स्वप्नं पाहीली होती, तेच मुर्त रुप घेवून समोर उभं असल्यासारखं वाटलं.

स्वप्नातलं घर ...

कंपनीने तिथल्या वास्तव्यादरम्यान वापरण्यासाठी दिलेली गाडी

माझ्या या तात्पुरत्या घराचे परसदारदेखील तितकेच देखणे होते.

मी मनातल्या मनात का होइना पण कंपनीला दिलेल्या सगळ्या शिव्या भराभर परत घेतल्या. त्या अपार्टमेंटमध्ये एकुण चार रुम्स होत्या. बाकीच्या तिन्हीमध्ये आधीच कोणीतरी (दोनमध्ये तर चक्क दोन एकट्याने (?) उतरलेल्या माझ्या दृष्टीने खुपच सुंदर असलेल्या मुली होत्या हे मला नंतरच्या काही दिवसात कळलं) थोडा वेळ त्या दाराशी (आणि हातातल्या की कार्डशी) झटापट केल्यानंतर दार उघडण्यात मला यश आलं. आत शिरलो, बॅग एका कोपर्‍यात टाकली, खेटरं दुसर्‍या कोपर्‍यात भिरकावली आणि बेडवर झोकून दिलं.

बेडवर पसरलो आणि रुममधला फ़ोन बोंबलला, फ़ोनवर माझी ५८ वर्षाची गर्लफ्रेंड होती.
योलांडा.... (Jolanda Klaver), आमची ऑफीस मॅनेजर, खरेतर तिचे नाव Jolanda Clever असायला हवे होते. She is so smart and clever.

योलांडा-माझी ५८ वर्षांची गर्लफ़्रेंड

"You may need some rest v(f)ishal. Enjoy the sunday in holland."

आत्ता माझ्या लक्षात आलं, तो दिवस रवीवार होता. आल्या आल्या मला ऑफीसला यायचा त्रास नको म्हणून माझ्या ५८ वर्षाच्या गर्लफ्रेंडने माझं शनिवारच्या फ्लाईटचं बुकिंग केलं होतं. So sweet of you Jolanda...!
जी ताणून दिली ती संध्याकाळी ५-५.३० च्या दरम्यानच उठलो. बाहेर एक चक्कर टाकून यावी म्हणुन तयार झालो. तेव्हा जाणवलं की बाहेर जाताना स्वेटर घालणं मस्ट आहे. दोन वर्षापुर्वी मुंबईत घेतलेला स्वेटर आज इथे उपयोगात आला.
 

Thanks to Mr. Timer of my camera.

हॉलंडमधल्या वास्तव्याचा माझा पहिला दिवस अशा रितीने सुरू झाला. हा रवीवार मी लोळण्यातच घालवला, पण पुढचा प्रत्येक शनीवार-रवीवार फुल्टू धमाल होता. पुढच्या लेखात हॉलंडच्या स्केवेनिंगेनच्या समुद्रकिनार्‍याच्या भेटीबद्दल.........

तोपर्यंत वाट बघा,सद्ध्या इथेच एक स्वल्प-विराम ;-)

विशाल कुलकर्णी